Op het bospad op de hei
Tussen de dotters in de wei
Overal kwam mijn kinderjezus
In zijn witte jurk voorbij
Z'n glimlach achter beslagen ramen
Ik wreef ze schoon om beter te zien
Of hij me wel van gist'ren herkende
Van bij de berkenboom misschien.

Want laat de kindertjes tot mij komen
Zei de wind in de berkenbomen
En verhinder ze niet om te komen
Want hunner is het rijk.

Op het bospad op de hei
Tussen de dotters in de wei
Overal kon ik hem tegenkomen
Overal kwam hij voorbij
In doorzichtig herfstige nevels
Zijn armen open, eindeloos wijd
En de zonnestraal die ik ving in mijn ogen
Was zijn blik op mijn kindertijd.

Want laat de kindertjes tot mij komen
Zei de storm in de kale bomen
En verhinder ze niet om te komen
Want hunner is het rijk.

Ik bracht hem mijn poppen zonder armen
Bracht hem mijn drift en mijn pijn
Bracht hem mijn angstige kinderdromen
En mijn zieke konijn
En liep ik over verse sneeuw
In het licht van de maan
Zag ik aan het zilveren paadje
Dat hij alvast vooruit was gegaan.

Want laat de kindertjes tot mij komen
Zong de wind in de winterbomen
En verhinder ze niet om te komen
Want hunner is het rijk.

Sindsdien is vooral veranderd
Dat ik geen klein kind meer ben
Hoewel ik er niet goed aan kan wennen
Dat ik hem nergens meer herken
Want de kinderen die buiten spelen
Ze kijken me vaak verwonderd aan
Ze kijken alsof ik de enige ben
Die hem niet voorbij ziet gaan.

Laat de kindertjes tot mij komen
Het waren misschien wel kinderdromen
Maar verhinder de kinderen niet om te dromen
Want hunner is het rijk.