In het dorp tussen de groene heuvels, 
door zonnebloemen goud gekleurd.
Daar Vincent Van Gohg had kunnen wonen, 
waar het koren ruist en lavendel geurt.
In dat dorpje wordt een kind geboren, er werd zolang op hem gewacht.
Vol liefde kijken moeders ogen, 
wanneer haar baby naar haar lacht.

(Bom, bom bom.)
En de bronzen klokken luiden.
Met een heldere blije toon.
Vreugde wil die klank beduiden.
Als een welkom voor een zoon.
En de mensen komen allen.
In de kleine kerk bijéén.
Het oude orgel zal dan spelen, 
want geluk willen ze delen.
Daain voelen zij zich één.

In het dorp tussen de groene heuvels, 
groeien korenbloemen hemelsblauw.
En slingers hangen aan de huizen, 
als blijk van liefde en van trouw.
Want ieder kent de jonge mensen, 
die samen verder binnen gaan.
En niemand werkt meer op de velden, 
als ze samen voor het altaar staan.

(Bom, bom bom.)
En de bronzen klokken luiden.
Met een heldere blije toon.
Vreugde wil die klank beduiden.
Voor een dochter en een zoon.
En de mensen komen allen.
In de kleine kerk bijéén.
Het oude orgel zal dan spelen, 
want geluk willen ze delen.
Daain voelen zij zich één.

In het dorp tussen de groene heuvels, 
legt de herfst zijn kleuren over 't land.
De regen ruist over de velden, 
vult karresporen in het zand.
De luiken blijven voor de ramen, 
als teken van intens verdriet.
Wat gegeven werdt is weer genomen, 
slechts tranen die het achterliet.

(Bom, bom bom.)
En de bronzen klokken luiden.
Met een donkere trieste toon.
Droefheid wil die klank beduiden.
Bij het afscheid van hun zoon.
En de mensen komen allen.
In de kleine kerk bijéén.
Het oude orgel zal dan spelen, 
want dat leed willen ze delen.
Daain voelen zij zich één