Ik woonde op de Lievekaai, ik was negentien
En ik heb Laura Gemser daar, voor het eerst gezien
Ze werkte toen bij Pierre, als fotomodel
Ik denk dat was lang voor de tijd van Black Emmanuel

En ik hield mij verborgen, achter mijn boeken, mijn gitaar
Ik durfde niet te kijken, s'nachts droomde ik van haar

En ik was negentien, op de Lievekaai
En altijd, bleef ik wachten daar, tot Laura Gemser kwam
Ik wou dat ik de wind kon zijn, dan blies ik in haar kleed
En dat ik zo bij haar kon zijn, als ik door haar haren streek  
Ik wou dat ik de regen was, dan kuste ik haar mond
Dan kuste ik haar ogen, haar lippen en haar tong
Meer durfde ik niet te hopen, verlegen als ik was
Meer durfde ik te niet dromen, als ik Laura Gemser zag

En ik was negentien, op de Lievekaai
En altijd, bleef ik wachten daar, tot Laura Gemser kwam
.....
En nu ik zoveel ouder ben, lijkt alles zo ver weg
De dagen van de Lievekaai, ging ik daar ooit weg
Ik hoor van Pierre dat zij vertrok, en naar Toscane ging
En verder weet ik niets van haar, ze blijft een herinnering

Aan mijn negentien, aan de Lievekaai
Aan de dagen dat ik wachtte daar, tot Laura Gemser kwam
De wind die in Toscane waait, waait hier nooit voorbij
De regen die daar zacht op valt, het maakt niets uit voor mij
Want Laura Gemser ging nooit weg, uit de Lievekaai
En ik blijf altijd negentien, zolang ik wacht op haar

Altijd negentien, altijd de Lievekaai
En altijd zal ik wachten daar, tot Laura Gemser komt