Een warme nacht in Mei
op het Emile Braunplein.
Op het Belfort sloeg de klok
en zei "Het is nu tijd.
Ga nu maar naar huis,
blijf hier niet langer hangen."
Maar er is een ongerustheid
waarvoor geen woorden zijn.

Was ik naar huis gegaan,
was ik niet blijven hangen, 
dan was ik ergens anders nu.
Dan zou ik hier niet zijn.
Ik had haar niet gezien die nacht
op het Emile Braunplein.
Haar schoonheid niet gezien
waar voor geen woorden zijn.

Ik heb haar aangesproken, 
zo groot was het verlangen
om haar stem te horen,
om dicht bij haar te zijn.
En hoe je naar me keek
met die donkere ogen.
De schoonheid van haar ogen,
waarvoor geen woorden zijn.

Ik was roekeloos,
ik kon alles krijgen.
En als je alles krijgen kan,
kan je toch verliezer zijn.
Met haar donkere ogen zei zij
dat zij niet vrij was.
En dat ik dromen droomde
waarvoor geen woorden zijn.

Zij weet waar ik woon,
zij weet waar ik rondhang.
Waar ze mij kan vinden
hier 's avonds op het plein.
Waar ik op haar blijf wachten
en waar de tijd voorbij gaat.
Wat blijft is het verdriet
waarvoor geen woorden zijn.

Niet dat mijn dagen lang zijn.
Niet dat mijn nachten koud zijn.
Niet dat ik zonder werk zit.
Werk vind ik altijd.
Er is alleen de stilte
van het Emile Braunplein.
En de vragen in mijn hoofd
waarvoor geen woorden zijn.

Er rijdt vannacht een trein,
waar ik beter opstap.
Hij brengt mij naar een ander stad,
waar zij niet zal zijn.
Er zijn van die verhalen
die niemand wil vertellen.
Die iedereen voor zich houdt,
waarvoor geen woorden zijn.