Mijn vader zei: de noordewind
Verstuift het hoge duin bij Scheveningen
Bij Scheveningen, zo hard m'n kind
Dat je niet weet of 't stuift
Of dat de zee het voorwaarts schuift
Het is die wind, die met zijn adem-noord
In de ogen boort, van man en kind
En die zijn klokkenspel van noorderkou
Laat tinkelen in hun ogenblauw

Mijn vader zei: de noordewind
Doet de aarde kantelen rond Gent en Brugge
Rond Gent en Brugge blaast noord de wind
En woelt de aarde bloot
Om 't groot belfort van Gent en Brugge
De meisjes hier, geeft hij de kalme blik
Van stadjes oud en winterkoud:
Hun breekbaar haar klost hij met stramme hand
Tot Brussels kant, tot Brussels kant

Mijn vader zei: de noordewind
Scheurde het oude land tussen Zeebrugge
Tussen Zeebrugge blies noord de wind
En scheurde 't oude land
Tussen Zeebrugge en Engeland
En Londen is niet meer als voor die vloed
Het bolwerk dat Brugge behoedt
Maar Londen werd een buitenwijk van Brugge
Verzonken in de Noordzeevloed

Mijn vader zei: de noordewind
Zal straks mijn zielloos lijf ter aarde dragen
Hij neemt mij mee, de noordewind
En draagt mij tot aan zee
Begraaft me aan de rand van het strand
De noordewind, maakt mij straks kapitein
Van 'n wering die de golven breekt
De noordewind maakt van mijn lijk een dijk
Die jullie warme tranen breekt



Oorspronkelijke titel: Mon Père disait
Tekste en muziek: J. Brel
Vertaling: E. v. Altena