De wind streelt mijn haren van nevelsatijn
en stuift langs mijn mantel van sneeuwhermelijn.
En boven alle bergen zal
ik heersen over dwerg en dal,
met adem van sneeuw en met ijzel van eeuwen.

Ben ik de kou? Ben ik het ijs?
Ben ik de dood? Aaah ik ben de liefde.

Ik zwaai met mijn mouwen van weerwolven bont.
Een ijsbloemen sluier daalt neer uit mijn mond.
Het vuur glanst in de dwergenhut,
het dooft als ik de bergen schudt,
in regens verdwenen van ijs, gruis en stenen.

Ben ik de kou? Ben ik het ijs?
Ben ik de dood? Aaah ik ben de liefde.

Mijn minnaar, de zon, keerde terug van zijn reis.
Hij kust met zijn stralen mijn lichaam van ijs.
En 's avonds bloost mijn bergen rood,
mijn tranen zijn der dwergen dood.
Hij zal mij verwarmen, ik smelt in zijn armen.

Ben ik de kou? Ben ik het ijs?
Ben ik de dood? Aaah ik ben de liefde.