Hij was un moderene man en zun vrauw was ook zoiets 
ze hadde mekoar in de trein leren kenne 
hij zat tegeover hoar en ze keke noar mekoar 
en ze dachte woar sou ik die nou van kenne 
hij toonde sich un echte man want hij stootte hoar es an 
sij zei bits: "wat mot het wese ?" 
Moar hij dee heel gewoon, zei op un zagte toon 
"mevrauw, mag ik die ViVa effe lese ?" 

En zo is het dan gekome, want un dag in april 
hebbe zij mekoar het jawoord gecheve 
iedereen is dur geweest, 't was een heel biesonder feest 
en menig gast die is durin gebleve 
Hij brocht hur noar de swuite en lei dur op ut bed 
sij zei weer: "wat mot het wese ?" 
Hij dee de deur op slot en zei: "ut hoogste genot 
is dat we samen nou de ViVa kenne lese !" 

Moar ut huwelijk da bleef goed, in voor en tegenspoed 
na een joar hadde zij al een koter 
die sprong vroluk in het rond, lei zo hier en daar wat stront 
maar och, kleine meissies worde groter 
eerst een tiener, dan een twen, en daarna volwassen vrauw 
het ergste dat viel te vrese 
want toen se vier was zei sij, al opgelucht en blij: 
"moa, ik ken de ViVa al lese !" 

Moar de joaren ginge snel, Piet de Dood trok aan de bel 
hij was de eerste die eran most gelove 
ook al had 'ie dan geen cent, hij schreef in zun testament 
"ik zal ze de groete doen daarbove" 
‘t graf werd dichtgeleid, ‘t was een mooie plechtigheid 
daar stonden zijn weduwe en wese 
loop het kerkhof uns af, der stoat eregens op un graf 
"hier ken ik de ViVa rustig lese ..." 


(c) Tekst & muziek: Leon Lutterman