Dicht aan jouw huid geklonken
Zo licht - in vloeiende gebaren
Geruisloos in de nacht - wij waren
Als eeuwen lang de eerste keer
Dicht in elkaar verzonken

Zo diep en stil - niet meer bewegen
Is dit het huis waarom jij riep
Waarin ik zoveel jaren sliep
En waar jij mij zo toegenegen
Wakker kuste uit een droom

Er werd een woord geweven
Van draden uit een ver verleden
Van draden boven alle rede
En onvoorwaardelijk heb ik
Mij toen aan jou gegeven

Nooit is een nacht zo licht gebleken
Mijn wederwoord,  een stil verbond
Werd niet gesproken uit mijn mond
Maar zo heb ik jou aangekeken 
Zo vol van werk' lijkheid en droom

Ik zeg met kinderlijke schroom
Dat ik je liefheb zonder reden
Dat ik je liefheb - doodgewoon