Kom ik buiten,
sta ik op straat
en ik zie hem niet staan.
Sta ik buiten,
doe ik mijn ogen dicht
en ik zie hem nog steeds niet staan.

Ik wil het niet geloven,
nee, het is niet waar.
Ik moet het geloven,
al wil ik er niet aan.

Fiets gestolen, fiets gejat,
dat is het ergste dat er is.
Niet om de centen, het is meer dat
ik hem nu al voor altijd mis.
Groen was hij, met gouden randen,
Klokhuis-sticker op de kettingkast.
Met één vinger of met zonder handen
scheurde ik de stad door. Geen centje last.

Altijd goed klem tussen mijn benen,
leren zadel, terugtraprem,
altijd meteen vaart vanuit mijn tenen,
altijd sneller dan de vlugste tram.

Sta ik te vloeken
en ik jank:
zo’n fietsje krijg ik nooit, nooit meer.
Sta ik te vloeken
en ik jank:
waarom nou mijn fiets deze keer?

Ik sta te grienen,
vind je het gek?
Ik had hem toch op slot,
vast aan het hek?

Je kan mijn stereo van mij stelen
en de hele rij cd’s erbij,
mijn dekbed, wat kan het me schelen.
Maar niet mijn fiets, die hoort bij mij.
Ga voor mijn part een bank beroven,
pak een bontjas of een schilderij,
een Porsche mag er van mij ook aan geloven.
Maar niet mijn fiets, die hoort bij mij.

Mijn fiets, waarom ik zoveel gaf,
daarvan heb jij toch geen benul?!
Waarom nam jij die van mij af?
Zeg nou eens eerlijk, geen flauwekul!
Ik vind dat zo ontiegelijk laf!
Voor mij ben jij een vieze, vuile, gore, bloedechte, lijpe lul!