Acrobaat zijn is zwaar:
steeds vallen en opstaan
of lang op je kop staan
en nooit bang zijn of moe.
Het lijkt reuze stoer:
zestien paarden dresseren
of een leeuw kunstjes leren,
maar het is zo’n gedoe.

Er zijn dagen, dan klaagt,
ja, elke spier in mijn lijf,
dan voelt schminken als straf
en vraag ik mij af
waarom ik bij het circus blijf.

Het is niet altijd leuk
om grappig te wezen.
En voor de trapeze
ben ik altijd nerveus.
Voor je opgaat, die angst:
hoe vindt het publiek me?
Maar dan klinkt je muziekje
en dan heb je geen keus.

Er zijn dagen, dan snap ik
het zelf ook niet goed,
maar ik hou van die tent,
het rondreizen en
het zit nou eenmaal in mijn bloed.

Misschien is het de geur van zaagsel,
die knisperende lucht als ik de piste betreed,
misschien is het de geur van zaagsel,
waardoor ik de sores in één klap vergeet.
En voel ik het licht
van een circuslamp op mijn gezicht,
dan is het of de twijfel nooit bestond,
dan weet ik: ik wil al mijn dagen
leven zonder goud, met bergen zaagsel op de grond.

‘Hooggeëerd publiek van Etten-Leur tot Wormerveer,
ik zal u laten zien waar ik al maandenlang aan repeteer.
En als u na het slotapplaus enthousiast naar huis vertrekt,
dan droom ik in mijn caravan al lang weer
van een nog betere
completere
buitengewone
nooit vertoonde
spectaculaire
en hele nieuwe circusact.