In de bus, elke dag
zit jij naast mij, die mooie lach.
Die hele reis in mijn gedachten,
mijn lippen die naar woorden smachten
Wat als ik je aansprak, 
geen reis zou meer hetzelfde zijn.
Ik zeg het iedere dag:
Ik doe het morgen wel

Hoe kan ik jou aanspreken
die stilte verbreken.
Jouw aanwezigheid vult elke kamer,
mijn ademhaling steeds moeizamer
Als het lef mij niet ontbrak
zou ik nu niet aan het zingen zijn en
ik zeg het iedere dag:
ik doe het morgen wel.

Zo! het is al morgen
wow! dat ging me veel te snel.
Ik doe het morgen wel
Wat?! Hoe is dit mogelijk.
Maar ik moet er nu echt voor gaan
want daar komt zij al aan
en zij neemt plaats aan mijn zijde
en ik spreek:
''Je ruikt naar natte hond wil je alsjeblieft een keer ergens anders zitten?''