Aan de hand van vader liep ze zondag middag in de stad
Winkels kijken en dan riep ze: kijk pa dat heb ik gehad
Hij moest lachen om die kleine want ze was zo’n spring in ’t veld
Hij was stapel op z’n dochter en hij was haar grote held
Als hij naar z’n kleine meid keek zag hij daar het evenbeeld
Van z’n liefde waar hij altijd lief en leed mee had gedeeld
Zij had heel veel van haar moeder, ook al was ze pas zes jaar
En in alles deed z’n dochter hem herinneren aan haar

Waarom moest het zo gaan?
Waarom liet ze me vallen?
Waarom heeft ze met toen zo ineens laten staan?
Waarom moest het zo zijn?
Ik kan haar niet vergeten
Maar ze wil me niet meer
En dat doet me pijn

Alles leek toch zo fantastisch, rozengeur en maneschijn
En we hebben wat gelachen want we hadden het best fijn
Onze toekomst zat gebakken, allebei een goeie baan
En we konden met z’n tweeën, drie keer op vakantie gaan
Onze wereld was een sprookje en we hielden van elkaar
Zij was echt m’n beste makker, altijd stond ze voor me klaar
Alles heb ik al gegeven en toen heeft ze me bekend 
Ik kan niet meer met je leven, ik heb een andere vent

Waarom moest het zo gaan?
Waarom liet ze me vallen?
Waarom heeft ze met toen zo ineens laten staan?
Waarom moest het zo zijn?
Ik kan haar niet vergeten
Maar ze wil me niet meer
En dat doet me pijn

Waarom moest het zo gaan?
Waarom liet ze me vallen?
Waarom heeft ze met toen zo ineens laten staan?
Waarom moest het zo zijn?
Ik kan haar niet vergeten
Maar ze wil me niet meer
En dat doet me pijn