jij boven in bed, en ik alleen beneden
 
de leegte van de nacht staat op het punt te beginnen
het duister sluipt genadeloos als een schichtig dier naar binnen
door de ramen en de deuren en de nooit gedichte kieren van ons huis
 
en ik zit hier in dat donker en ik kan er niks aan doen m'n lief
maar ik huiver en ik ril bij het idee dat wij twee ooit zo pril
ooit zo samen, ooit zo één maar nu zo tergend moegestreden dat
jij boven in bed en ik alleen beneden
jij boven in bed en ik alleen beneden
 
er heerst een structureel gebrek aan moed om helder en reëel te kijken
we gaan koppig rechtdoor en als het echt moet over lijken
gewapend tot de tanden en niet bereid tot wijken allebei
 
welke duivel welke geest heeft steen voor steen die muur gebouwd
die ons dag na dag en almaar meer in bitterheid gegijzeld houdt
ooit zo samen ooit zo één maar nu zo van elkaar weggegleden
jij boven in bed en ik alleen beneden
jij boven in bed en ik alleen
 
 
de twijfel als een deken om mijn schouders heen
ik staar met holle ogen naar tv
een presentator stelt de vraag als een mantra keer op keer
geen ontkomen aan
wat is de hoofdstad van Afghanistan
 
 
en ik zou verdomme moeten opstaan en tree na tree de trap op gaan
en schreeuwen dat ik van je hou en nog altijd alles voor je geven zou
m'n liefste, m'n alles, m'n hart, m'n leven, mijn Eva uit de tuin van Eden                          
jij boven in bed en ik alleen beneden
jij boven in bed en ik alleen