Ik loop het tuinpad op, de rozenstruiken in de kant
Lang geleden door mijn vader geplant,
Ik zie het mos op de pannen, 
De schoorsteen blaker-zwart, 
Ik zie mijn eigen toekomstplannen 
Ze staan nog steeds geschilderd op de ramen 
Alle namen van de meisjes van toen
En ook de dingen die we samen gingen doen
En ik weet, ik besef, nu pas weet ik, 
Het was altijd daar, diep van binnen 
Als een verborgen juweel, het oude huis, 
Het huis van fluweel

Waar mijn moeder voor de spiegel stond
Een lint in haar haren bond
Waar mijn vader met de hond de deur uit ging
Een beeld van toen, een herinnering,
Een vader en een hond
Een sterveling als elke sterveling
En ik die torens bouwde op de grond
Ik, de kleine wekeling
Dit huis, het grijpt me naar de keel 
Dit huis, dit huis van fluweel

Probeer het maar, loop maar ver weg
Ver van alles wat je beneden hield
Weg van alles wat trok en zwaar lag op het hart, 
Leef bezield en groots, arm als een bedelaar desnoods 
Maar wel groots
Ik bedoel in de manier waarop je kijkt
In de manier waarop je ondanks alles
Telkens naar de sterren reikt,
kies wat voor jou is, en als je kiest, 
Kies dan voor het beste, altijd, principieel
En nooit vergeten waar alles begon
In jouw huis
van fluweel

Waar je moeder voor de spiegel stond
Een lint in haar haren bond
Waar je vader met de hond de deur uitging
Een beeld van toen, een herinnering, 
Een vader en een hond,
Een sterveling als elke sterveling
En jij die torens bouwde op de grond
Jij, de kleine wekeling
Dat huis, dat huis, je ziet het haarscherp nu,
Dat huis, het grijpt je naar de keel
Dat huis van fluweel