lopen in een drukke straat
een meeuw zien die een looping maakt
denken wij gewervelden zijn zonder meer uniek
slenteren zonder doel,
de dag is heet, m’n hoofd koel
en blij zijn
en altijd het verdriet

ochtendlicht valt door het raam
en haar dan naast het bed zien staan
de kousen die ze aandoet
het schouwspel dat dat biedt
de wetenschap dat zij van mij
ik van haar
wij van elkaar voor altijd
en altijd het verdriet

soms denken aan de dood
en weten dat hij zowiezo
toch hopen
maar dan voelen dat het allemaal maar niks is
dat het een grap is, een flits is, meer is er niet
van de weeromstuit gelukkig zijn
met altijd het verdriet