Je had eens moeten weten, lieve schat
Wat voor engel voor een moeder
Wat een bof jij met je moeder had gehad

Je moest eens weten, kleine Josefien
Hoe teleurgesteld wij waren dat wij niet eens je ogen mochten zien
Het was alsof je lag te slapen, zoetjes in die rieten mand
Nog te klein om al te leven, kleiner dan mijn eigen hand

En jouw moeder die daarnaast zat en alleen maar naar jou keek
Vol verwondering dat jij, zo klein nog, nu al op haar leek
Zo liefdevol en broos en zo troosteloos was zij
Maar ze lachte naar je, bijna even ademloos als jij

En reken maar als jij het had gered
Dat zij je dan verwend had tot en met
Van alle dagen was er tot nu toe niet een zo zwart
Als die dag waarop jij van haar buik terugkroop in haar hart

Je had eens moeten weten, kleine
Je had eens moeten leven