De dagen zijn niet meer te onderscheiden van elkaar
Ze lijken even lang en even leeg en even stil
En ook zijn alle nachten onderling inwisselbaar
Soms laat de maan zich zien, maar verder is er geen verschil

Gordijnen die al dichtgetrokken waren, laat ik dicht
Zoals ik wat je open hebt gelaten, open laat
Een boek, een tube tandpasta die in de wasbak ligt
Een kastdeur en de waterkoker die op tafel staat

Soms als ik wil gaan slapen, is het net of ik je hoor
En ik weet ook wel dat het allemaal verbeelding is
Maar meestal loop ik toch wel even alle kamer door
Waar nergens meer wat valt te vinden van betekenis

Al kan ik er op dit moment niet bij met mijn verstand
En voelt het of ik van m'n leven nooit meer lachen zal
Ik weet dat dat voorbij is, als je zondag bent geland
Maar volgend jaar ga ik mooi met je mee naar Portugal