Voordat we trouwden dacht ik dat je van me hield,
voordat we trouwden dacht ik dat je koken kon.
En ik dacht,  “ze is nog kuiser dan de maagd van Orleans,”
d'r was nooit wat te versieren, daarvoor gaf je me geen kans.
En ik dacht, “dat wordt wel anders, als we eenmaal zijn getrouwd.”
Oh wat een fout, wat een kanjer van een fout.
Want jij bleek koeler dan stenen rotsen.
Je bakkie koffie was om te kotsen.
Zo hielp je al mijn idealen naar de haaien,
En je kan niet koken en niet bakken en niet braaien.

Voordat we trouwden dacht ik, “wat ben je lekker slank,“
en ik maar denken dat je wel zo blijven zou.
Met je maatje zes en dertig was je lekker om te zien,
en ik dacht,  “dat doet 'r niks da'k niet zo erg veel verdien.”
En ik dacht,  “zo zal ze ook zijn, als we eenmaal zijn getrouwd.”
Oh wat een fout, wat een kanjer van een fout.
Want jij kreeg snel, dat corpulente,
je leuke jurken dat werden tenten.
En voor een stuiver kom je mij een poot uitdraaien.
En je kan niet koken en niet bakken en niet braaien.

Voordat we trouwden dacht ik, “wat ben je mooi,”
en ik maar denken dat dat allemaal van je eigen was
met je mooie lange wimpers was je net een toverfee,
En je hagelwitte tandjes als parels in de zee,
en als je zong, was het uit volle borst en ik was niet van hout.
Oh wat een fout, wat een kanjer van een fout.
Jouw mooie wimpers, 't was imitatie,
en je witte tandjes, 's nacht in een glaassie,
en je volle borsten moest je in je jurken naaien,
En je kan niet koken en niet bakken en niet braaien.

Ik kan niet wennen, al zou ik willen,
aan jouw ellende en aan je grillen.
En voor mijn part kan je meteen dehel in waaien,
daar kan je koken, daar kan je bakken, daar kan je braaien.