vruger docht ek altijd
as ge doêd zeh is ’t gedaan
mor dad is nae veraenderd
nae ‘k ù on mij graf zing staan
ik zing tranen in ùw oêge
en ù verdriet is blijkbor groêt
mor ja da’s wel normaal
want ik zen nog ni laenk doêd

van de manier worùp ek gestörve zen
erinner ek mij gin fluit
alliên diên doffe klop
en et daglicht da’ ging uit
en dan zag ’k m’neige ligge
en gij stùng neffe mij
gij fùffelden iet weg
en ge dee ne stap ùpzij

ik bleef in de kamer hange
‘k vùlde m’neige wa bedrukt
ne vremde vent komd binne
en a vroeg ae: “is’t gelukt?”
ik oêr ae nog zegge “yep”
iêl emoseloês, beknopt
en dan gofd’ on öm et wape
da’ ge zjust ad weggestopt

et is nae een gùj week later
en wij ston same on mij graf
alliên gij zie mij ni staan
mor ik ston toch wel paf
want die tranen in ùw oêge
die stroême ni’ vörniet
en dan vraa ’k m’neigen af
is et wroeging of verdriet?