Langs de stadse grachten, een bleke maan
Ze lopen er als schimmen, en ik ken hun naam
Ze hebben nachtenlang elkaar gekust
Zij zullen nooit meer vinden, de stille rust

De jaren zijn voorbij, waar is haar zachte stem
’k Heb veol te lang gezocht naar ’t gevoel dat ik niet ken
Wetend dat ze kijkt naar dit vreemd gezicht
En luistert naar z’n woorden als een zoet gedicht

Mijn liefste schat in Seerlands Daal
Waarom spreekt gij nu voor mij een andere taal
Ik wens je veel geluk, zoals het hoort
Maar liever had ik hem toch wel stilletjes vermoord

Hangt hij rond je hals een koord van goud
Hij tooit je met veel kleuren, die waar hij van houdt
Jouw eer heeft hij genomen, maar ook jouw stem geroofd
En al mijn dwaze dromen die ik ooit heb beloofd.

Langs de stadse grachten, onder de maan
Loopt nog steeds die schim, en ik ken zijn naam
In Seerlands Dale, wil je trouwen
Dan ga ik maar op zoek naar andere vrouwen

In Seerlands Dale ga ik rouwen