O moederspraak, mij lief als geen,
Diep roert m’uw zoet geluid!
Ware ook mijn hart als staal en steen
Gij dreeft den trots eruit.

Gij buigt mijn stijven nek zoo licht
Als moeder aan heur hart,
Uw vleien streelt me ’t aangezicht,
En stil is alle smart.

Ik voel me nog een dartel kind;
Geen boze wereld meer!
Gij koost mij als een voorjaarswind:
Daar bloeit de vreugde weer!

Mijn oudje zegt me nog: “Komaan”
En vouwt mijn hand: “Uw beê!”
En: “Onze Vader” vang ik aan,
Lijk ik wel vroeger dêe!

Dat voel ik diep, dat wordt verstaan;
Zoo spreekt ons hartebloed;
Een hemelvrede waait mij aan,
En alles is weer goed.

Mijn moederspraak, zo rein en recht
Gij tolk van ’t oude diet;
Als bloot een mond “mijn vader” zegt
Dat klinkt m’als engelenlied.

Zoo heerlijk streelt me geen gezang,
Zo kweelt geen nachtegaal!
En tranen vloeien langs mijn wang,
Gelijk de beek ten daal!