Vogel, kijk de lucht eens aan,
zie de regen slaan
op de ruiten.
Vogel, en ik hoor je niet fluiten.
Telkens jaagt een stormakkoord
uit het westen voort
naar het oosten.
Vogel, en ik kan je niet troosten.

Ben je niet bang met het zwart van de nacht
klam als een klem om je heen?
Is er een vogel die saam met jou wacht?
Of ben je ’s winters alleen maar alleen?
Kleine vogel, zonder zonneschijn
is een hart zo klein
en zo nietig.
Vogel, wat kijk je verdrietig.

Vogel, zie de mensen gaan
door een winterlaan
zonder dromen,
koud en verwaaid als de bomen.
Zong jij maar een enkel lied,
maar ik hoor je niet,
hoe ik ook luister.
Vogel, de dagen zijn duister.

Grijs is de morgen en zwart is de nacht,
klam als een klem om ons heen.
Ik heb al zolang op een wonder gewacht,
maar in de winter gebeuren er geen.
Kleine vogel, als het sneeuwt in het rond
en de vorst de grond
doet verstijven,
Vogel, waar moet je dan blijven?

Vogel, tel de dagen niet,
tel de plagen niet,
maar blijf hopen.
Eens gaat de hemel weer open.
Dan zal er weer lente zijn
en een zoet refrein
om te zingen,
zoet als de geur van seringen.

Dan wordt het leven weer hoopvol en blij,
zonnig en vrolijk gekleurd.
Dan zul je zingen voor hen en voor mij
dat misschien toch nog het wonder gebeurt.
Kleine vogel, als de lente lacht
en de wind waait zacht
uit het oosten,
vogel, wil jij ons dan troosten?