Geen levensreis verloopt
langs strikt gelijke wegen:
de een heeft alles tegen
en de ander zit het mee.
Je hunkert en je hoopt
eens door te zullen breken,
maar telkens blijf je steken
tot en met in de puree.

Wat gemeen, wat gemeen
keer op keer te moeten merken
dat jij met al je werken
niks bereiken kunt of mag.
Wat gemeen, wat gemeen,
de gewiekste schuinsmarcheerders,
de stroop- en suikersmeerders
winnen slapend slag op slag.

Het allerfraaiste weer,
een zee van welbehagen.
Wie nu nog durft te klagen,
is niet van het beste soort.
De zon schijnt keer op keer
vijf dagen in successie.
In het weekend een depressie
die de boel totaal verstoort.

Wat gemeen, wat gemeen,
bijna niet te accepteren.
Zoiets organiseren,
daar moest flinke straf op staan.
Wat gemeen, wat gemeen,
zul je zien: op maandagmorgen
dan kun je zonder zorgen,
zonder jas naar het werk toe gaan.

Versterk de goede zaak,
wijd haar al je talenten,
in moeilijke momenten
steeds bewijzen wie je bent.
En anderen doen maar raak,
die kan het niks verrekken,
maar als het gaat om trekken,
nemen zij het langste eind.

Wat gemeen, wat gemeen
jou gewoon te laten vallen.
En die de boel verknallen,
klimmen op in het kwadraat.
Wat gemeen, wat gemeen,
wie heeft toch die fout geweven
waardoor er in het leven
geen rechtvaardigheid bestaat?