Jaren heb ik al gezongen,
uiteraard zo goed ik kon.
Ik was, toen ik in het vak begon,
een ongeschoolde jongen.

Met een hand vol zelfvertrouwen
en het streven met mijn zang
een carrière op te bouwen,
ging ik vlijtig aan de gang.

Mijn manier was de geijkte,
ik verlegde steen na steen,
strontjaloers op iedereen
die reeds de top bereikte.

Ik heb het nooit cadeau gekregen,
ik was soms onvoorstelbaar moe.
Nolens volens zag ik toe
hoe anderen pijlsnel stegen.

Mettertijd moest ik ervaren:
mijn vermogen schoot tekort.
Ik besef al heel wat jaren
dat ik nooit een topster word.

Maar dat brengt me niet tot razen,
nee, het windt me zelfs niet op.
Immers, tussen vloer en top
valt ruim genoeg te grazen.

Ik hoop dat ik nog heel lang mag leven
en nog heel lang zingen mag,
tot ik op mijn ouwe dag
vermoeid de geest zal geven.

Als ik het leven heb gelaten
en de aarde mij omsluit,
wie weet vliegen dan mijn platen
per miljoen de winkel uit.

Ik blijf mijn beste krachten wijden,
ook al kleun ik telkens mis:
als De Corte niet meer is,
beleeft hij gouden tijden!