Er was er eens een man vol idealen
van dienstbaar zijn, rechtvaardig zijn en trouw.
Maar ja, die zijn als eenling niet te halen.
Dat zag hij in zijn eerlijkheid al gauw.
Vandaar dat hij er iets op zocht te vinden.
Hij dacht erover na op grote schaal
en stichtte toen met enkele goede vrinden
de club van Het Verheven Ideaal.

Ze zouden zich als club volledig geven
aan alles wat maar nobel is en schoon,
aan eerbied voor de arbeid en het leven
en eerbied voor de menselijke persoon.
Ze zouden elke godsdienst respecteren,
elk mensenras en iedere cultuur.
Ze wilden alle kwaad ter wereld keren,
wellicht dat het zou lukken op den duur.

De club bleek uitermate levenskrachtig
en groeide uit tot internationaal.
De man die het bedacht had, vond het prachtig
vanwege het verheven ideaal.
Dat was en bleef en was: de wil tot dienen,
tot bouwen aan het geluk der maatschappij.
Het liep als een geöliede machine,
er kwamen steeds meer nieuwe leden bij.

En op gezette tijden kwam men samen
en sprak over gerechtigheid en deugd
dat het schalde door de muren en de ramen.
De wijn daarbij verhoogde slechts de vreugd.
Men wierp zich op de nijpendste problemen,
het onrecht in de wereld werd gelaakt.
Het ging om de mensen, niet om de systemen.
En elke lunch had vorstelijk gesmaakt.

En toen er eens iets schortte aan de vrede,
toen het net was of het oorlog worden zou,
verzamelde de club al hare leden
en praatte zich de kelen bont en blauw.
Er klonken daar de hoogstgestemde kreten,
de schoonste theorieën galmden luid.
Maar voor de laatste hap was opgegeten,
brak prompt de Derde Wereldoorlog uit.

Er was er eens een man vol idealen,
van dienstbaar zijn en trouw zijn aan het recht.
Maar kom, laat de bourgogne niet verschralen,
het zou zonde zijn, en zonde dat is slecht.
Ik wil u met dit liedje echt niet kwetsen,
alleen al niet uit hoofde van fatsoen,
maar over idealen lang te kletsen,
is makkelijker dan ernaar te doen.