Hallo, Helene, herinner je je nog?
Komaan, Helene, herinner het je toch
hoe wij destijds met z'n beiden
uren liepen door de groengrasse weiden.
O, hoe zalig was het toen...

Ach, ach, Helene, hoe vreemd lijkt het me nou.
Maar toen, Helene, toen brandde ik voor jou.
En ik weet nog zo hoe ik dichtte
hele stapels amourabele gedichten,
zo hartroerend en zo groen.

Jij dacht dat liefde slechts rozegeur en maneschijn,
altijd minnend samenzijn
en anders niks was.
Ik dacht dat liefde een zonder-zorgen-vlinderspel,
grote-mensen-kinderspel
in een mixglas en anders niks was.

Het was altijd zondag
en altijd stralend weer
en nooit een ondag,
al goot de regen neer.
Jij was mijn alles, mijn ene.
Jij, mijn stralende, charmante Helene,
gracieus vanaf je kruin tot je tenen
en alles wou ik voor je doen.

Maar toen, Helene, daar had je het gebrom:
jij nam de benen, ik weet niet meer waarom.
Geen droeve, dompe verhalen,
geen bizarre televisiejournalen
zijn zo triest als ik toen was.

En nou, Helene, nou zie ik je dan weer.
Hoe is het, Helene, en hoe is het met meneeer?
En heb je dochters of zonen?
En een flat om lekker krap in te wonen?
En zit je nogal goed bij kas?

Wetend dat liefde geen rozegeur en geen maneschijn,
altijd-minnend-samenzijn
zondermeer is,
speel ik bescheiden mijn kleine grote-mensenspel
wat helaas geen vlinderspel,
lenteliefelijk zondermeer, is.

Welaan, Helene, het beste dan maar weer.
Tot ziens, Helene, en de groeten aan meneer!
En als je dagen veschralen
vlucht dan nooit in televisiejournalen,
maar probeer het lied naar boven te halen
van ons eerste groene gras.