Een hele tijd geleden was de aarde niks dan gas,
waar letterlijk geen sikkepitje vastigheid op was,
maar toen gaf Vader God op zekere dag zijn ordonnantie:
de aarde kromp ineen en werd een vloeibare substantie.

Dat was op zich wel mooi, maar niemand kon daar wat mee aan.
De boel was nog te woelig en te heet om op te staan,
dus stuurde Vader God een koude wind vanuit den hoge:
de aarde kreeg een korstje met een sterk groeiend vermogen.

En na verloop van eeuwen werd de aardkorst dik en sterk.
Er kon aldra een huis op staan, desnoods een halve kerk.
Toen scheidde Vader God middels de almacht van Zijn handen
de landen van de wateren en de wateren van de landen.

Daarna schiep God de planten en de dieren naar Zijn wens,
vervolgens naar Zijn beeld en Zijn gelijkenis de mens.
En Adam mocht met Eva in de schone tuin gaan wonen.
Ze kregen vele dochteren en gelijkelijk vele zonen.

Intussen bleef de duivel ook niet zitten waar die zat.
Die speelde het klaar dat Eva van de zonde-appel at.
'Mijn God,' zei God, 'hoe kon je nou toch zo de boel bederven?
Ga uit het paradijs, en alle mensen moeten sterven.'

Het is eigenlijk doodjammer, dat verloren paradijs,
want al met al is het leven vaak een uiterst zware reis.
En zie je het gedonder waarmee alles is omgeven,
dan wou je dat de aarde maar een gasbel was gebleven.