Een troep soldaten ging op weg
van Saint-Denis naar Bout du Monde.
Ze trokken voort langs heg en steg
en zongen wat ze konden.
Elk met een tatatera en een geweer
dat op hun rug hing, ongelaaien.
Ze hadden tatatera en nog veel meer
en lieten alle zorgen waaien.

De kapitein van het bataljon,
met decoraties rijk beladen,
die liep zo recht als hij maar kon
als gold het een parade.
Met op zijn tatatera een helm van staal,
die men al schitteren zag van verre.
Hij was de tatatera van allemaal,
dat kwam vanwege al zijn sterren.

De kolonel, een forse vent,
die nooit bevreesd en nimmer bang was,
die overzag heel het regiment,
daar hij ontzettend lang was.
Hij zette zijn tatatera omzichtig neer
en nam geen al te grote stappen,
opdat hij tatatera niet telkens weer
een ander op zijn voet zou trappen.

En de majoor en de sergeant
en al de overige soldaten
liepen hun mars tot heil van het land
of rustten wat en aten
met heel veel tatatera en appetijt.
Want zelfs de strengste discipline
vraagt nog om tatatera, dat is een feit,
al was het maar om de vitamine.

Vindt u dit liedje zonder zin,
dan durf ik te zeggen zonder snoeven:
'Er zit een massa wijsheid in.
Alleen: je moet ze proeven.
Net als de tatatera in uw kop thee,
die u al roerende ziet slinken.
Of als de tatatera bij het diner,
waarvan u nooit teveel mag drinken.'