Denkend aan mijn jongensjaren
weet ik best hoe toen de tijden waren:
zorgen zonder tal
en problemen overal,
crisis door niets te keren,
ondanks mooi gepraat van hoge heren.

Heel het land vol werkelozen,
bijna niet om tegenop te hozen.
Eén fatale dreun
en je raakte aan de steun.
Mooi dat die werd gegeven,
maar je kon er nauwelijks echt van leven.

Wegens al de moeilijkheden
werden vele mensen ontevreden
en op grote schaal
klonk er boze, harde taal.
Geldschrapers en regenten
zagen niet de nood, alleen de centen.

Afgeleefde democraten,
die de toestand honderduit bepraatten.
Maar dat baatte niet:
wat failliet was, bleef failliet.
Toen sloeg de krijgstamtam
en we weten wel wat daarvan kwam.

Niemand die het kan bestrijden:
weer zijn we op weg naar slechte tijden,
zorgen zonder tal
en problemen overal.
Als we ook dit keer falen,
zal zich de geschiedenis herhalen.