Hij heeft een baantje op een klein kantoor,
waar hij zitten moet en schrijven
vanaf negenen tot vijven
en dagelijks schrijft het leven hem de regels voor:

regelmatig zijn verse kadetje,
regelmatig zijn merksigaretje,
regelmatig een niet te duur pak;
's zondagsmorgens een verse kop koffie,
's zondagsmiddags zijn thee met een toffee.
Uit en thuis op zijn dooie gemak,
dag-in dag-uit hetzelfde lied.
Hoe saai hij leeft, begrijpt hij niet.

Zwerver, neem hem mee met jou,
mee naar verre, vreemde landen,
's morgensvroeg, voor dag en dauw.
Toon hem zeeën en stranden,
dan hoeft hij niet langer belasting betalen,
kan zelf zijn eigen handel en wandel bepalen
en altijd is de hemel blauw.
Zwerver, neem hem mee met jou.

Hoor, hoe de vogels zingen in de boom!
Zouden zij misschien nog weten
wat de mens haast is vergeten:
dat een hart niet kan bestaan zonder een lentedroom?

En de zwerver, hij trekt langs de wegen
door de zon en de wind en de regen
zonder vragen waarom en waarheen.
En al wast hij maar zelden zijn voeten
(wat hij vast wel eens vaker zou moeten),
hij is rijker dan menigeen.
Maar wat hem ook de vrijheid biedt,
zijn toverland bereikt hij niet...

Zwerver, neem ons mee met jou,
mee naar verre, vreemde landen,
's morgensvroeg, voor dag en dauw.
Toon ons zeeën en stranden
en leer ons ruzies en veten vergeten
en samen in vreê onze boterham eten
en altijd is de hemel blauw.
Zwerver, neem ons mee met jou.