lle mensenkinderen denken tussenbeide
Met een beetje sentiment aan vroeger tijden
Toen je moeder je vertelde over dwergen
En het sprookje van de Bibelebomse bergen
Toen je bang was van het donker in de kelder
Tot vermaak van ome Janus in den Helder
Toen je elke avond netjes in het midden
Van de kamer je gebedje zat te bidden

Wat zou je nou niet willen geven

1.	Voor zo’n ogenblik van toen
2.	Voor zo’n vaderlijk sermoen
3.	Voor je eerste voetbalschoen
4.	Voor zo’n allereerste zoen

Maar in de leerschool van het leven
Kun je niks nee niks meer overdoen

En ik zal het van m’n leven niet vergeten
Dat we nooit eens mochten smakken onder het eten
Dat we netjes moesten praten met twee woorden
En geen dingen mochten zeggen die niet hoorden
Sinterklaas die alle jaren over je dak reed
En voor iedereen iets lekkers in het vak deed
Ik weet ook nog dat ik een hekel had aan schelvis
En als het kermis was dan zei ik :En nou is het kermis he pa

Denk eens even aan de school die je bezocht hebt
Aan de guitenstreken die je daar gewrocht hebt
Meestal kende je geen dinges van je lessen
Doodgewoon omdat je weer had zitten kletsen
En je schreef zo van we kennen en we zallen
En je smokkelde soms danig met getallen
Dan zei meester dat je zoiets nooit meer doen mocht
Wat verschrikkelijk gezellig was het toen toch

Weet je ook nog hoe je enkele jaren later
Met je meisje liep te wandelen langs het water
Het moment waarop je haar de eerste kus gaf
Ook al ging een kus je toen nog niet zo knus af
En al bent u nu misschien al jaren ouders
En al drukken zware zorgen op uw schouders
Ik durf wedden zonder u te willen krenken
Af en toe zult u beslist nog wel eens denken