Wanneer je ’s ochtends op het schoolplein was,
dan zag je honderd wandelende vlammen.
En één daarvan zat naast je in de klas
ijskoud haar glanzend rode haar te kammen.

Die vlammen van het eerste uur,
die branden vaak je hele leven.
Die branden van het eerste uur
heel je leven.

Je ziet nog voor je hoe ze in de klas
haar scherpe kleine nagels manicuurde.
Je weet nog dat haar blik zo ijzig was,
wanneer je twee seconden naar haar gluurde.

Die vlammen van het eerste uur,
die branden vaak je hele leven.
Die branden van het eerste uur
heel je leven.

Na jaren krijg je dan opeens een brief
van zulke schijnbaar onderkoelde vrouwen:
‘Als meisje vond ik jou ontzettend lief.
Mijn man is dood, dus wil je met me trouwen?’

Die vlammen van het koudste vuur,
die branden soms hun hele leven.
Die branden van het koudste uur
heel hun leven.

Maar wees niet al te blij, je krijgt geen tweede kans.
Zoiets gebeurt alleen in liedjes en romans.