De film begon. Een boek ging open.
Daar kwamen tekeningen uit
die konden horen, zien en lopen.
Er was geluid.

Een jongen die niet wilde deugen
en die niet bij zijn vader bleef…
De oude vader zal me heugen
zolang ik leef…

Daar liep die vader door de regen
en zocht zijn kind en huilde zo
en riep en riep in lege stegen
‘Pinocchio!!’

In heel wat speelfilms in die jaren
werd een raar lesje opgezegd.
En wat maar tekeningen waren,
dat leek zo echt.

Achter die ramen en die deuren,
o, als je daar toch wonen zou!
Daar waren zulke warme kleuren,
vooral het blauw.

Toen wist ik wat ik wou beginnen
wanneer ik groot en sterk zou zijn:
Ik zou een tekenfilm verzinnen
van Bommelstein.

Eerst nog een studiootje kopen
en net als Rembrandt een baret.
Dan liet ik Bommel rondjes lopen
met forse tred.

En Wammes Waggel floot een wijsje,
omdat hij zo gelukkig was.
En in de zaal zat een mooi meisje
uit onze klas.