De mooie vogels zijn verdwenen:
de sneeuwgors en de wielewaal.
In dit land van mest en stenen
werd mijn leven saai en kaal.

Waar mensen met z’n allen stinken,
rotzooi maken en lawaai,
zal de nachtegaal niet klinken.
Hooguit ekster, meeuw of kraai.

De mooie vogels zijn verdwenen:
het barmsijsje werd verjaagd.
Waar is de gele kwikstaart henen,
de zwarte roodborst of gekraagd?

Ik kan niet in de mensen geloven:
de ijsvogel waar ik naar keek,
dook in het water, kwam niet boven,
want vergiftigd was de beek.

Dit is de armste aller eeuwen,
zoveel mensen doen me zeer.
Met hun stank en met hun schreeuwen
zijn er geen mooie vogels meer.