M'n weemoed is zo hard, 'k zit hier alleen.
De radio speelt heel zacht, 't lied van ons twee. 
Voor het raam ligt er een open boek,
waarop de wind naar een richting zoekt.
'k Heb geen woorden meer, m'n taal is moe.
Ik kom er niet doorheen en schreeuw het uit.
Vandaag is het de stilte die mij breekt,
en die mij zoveel warmte hier ontneemt.

Zonder jou, zonder jou heb ik geen leven meer.
Nu jij geen woord meer met me spreekt.
Zonder jou, zo heel alleen.
Ik heb niemand meer.
'k Leef dag en nacht in eenzaamheid.
Zonder jou, die stilte om me heen.
Niets brengt jouw blijdschap van weleer.
Zonder jou is er niets aan,
geen zin om door te gaan.
Ik kan het niet meer aan.

Ik heb al zo vaak in deze storm gestaan.
En ruzies hier met jou telkens doorstaan.
Misschien was ik wel bang voor dit besluit.
Toch kwam ik steeds weer bedrogen uit.

Zonder jou, zonder jou heb ik geen leven meer.
Nu jij geen woord meer met me spreekt.
Zonder jou, zo heel alleen.
Ik heb niemand meer.
'k Leef dag en nacht in eenzaamheid.
Zonder jou, die stilte om me heen.
Niets brengt jouw blijdschap van weleer.
Zonder jou is er niets aan,
geen zin om door te gaan.
Ik kan het niet meer aan.

'k Streefde zo graag naar het geluk.
Langs die weg liep zoveel stuk.
Na zoveel jaren met elkaar,
valt dit zomaar uit elkaar.

Zonder jou, die stilte om me heen.
Niets brengt jouw blijdschap van weleer.
Zonder jou is er niets aan,
geen zin om door te gaan.
Ik kan het niet meer aan ...
Zonder jou is er niets aan,
geen zin om door te gaan.
Ik kan het niet meer aan !