Opgeteld heb ik al jaren
In de spiegel zitten staren 
Naar de man die ik niet ken
Naar de man die ik niet ben

Ik heb ik weet niet hoeveel weken
Alleen al naar die mond gekeken
Al die tanden op een rij
En die mond is niet van mij

Het is nog dikwijls dat ik praat
Tegen dat smoelwerk dat ik haat
‘k Weet dat ik mij niet vergis
Want er is geen gelijkenis

Mijn echte neus is niet zo groot
Mijn haar zit niet zo idioot
Mijn kin is stoer, mijn echte ik
Heeft niet zo’n domme, doffe blik

Ik blijf maar kijken naar die man
Als ik het niet ben, wie is het dan?
Wie herkent er iets in mij?
Jij, jij, jij of jij?