Het is op zich een doodgewone dag,
ik kan er niks bijzonders aan ontdekken:
de hemel hangt vol gore, grijze vlekken
en alle vogels zijn totaal van slag.
Een pokkedag, maar desalniettemin,
er rommelt wat, er borrelt wat naar boven.
Het is net of ik geblowd heb of gesnoven.
Het is niet te geloven: ik heb zin.

Zin om te zingen, zin om te zingen
van 'Que sera, sera' en 'Bloesem van seringen'
en van 'We gaanne naar de Zaan'
en van 'Bij ons in de Jordaan'.
Ik heb het - en ik kan het niet bedwingen:
zin om te zingen.

O lieve, lieve God: daar is de krant
met akelige, vette, zwarte koppen.
De criminaliteit is niet te stoppen;
het halve Midden-Oosten staat in brand;
een baan voor iedereen zit er niet in;
het fileleed is nauwelijks te stelpen;
er zitten neo-nazi's bij de welpen.
Maar ik kan het niet helpen: ik heb zin.

Zin om te zingen, zin om te zingen
'Ik breng mijn weekend door met jou in Scheveningen'.
Het heeft geen richting en geen doel,
maar het is alles wat ik voel.
Al staat de hele wereldbol op springen:
zin om te zingen.

Zin om te zingen, zin om te zingen.
Ik hoef geen botox voor mijn rimpels en mijn kringen,
ik hoef geen prozac voor de rest.
Ik heb het goed, ik heb het best,
ik heb het - en het laat zich niet verdringen:
zin om te zingen.