Dit zijn de laatste dagen van de tropenjaren,
ik heb de dingen weer in eigen hand.
Zo hevig als ik toentertijd door jou ben overmand,
zo angstaanjagend snel komt nu de storm weer tot bedaren.

Ik drink ze weg, de dagen, op dit late uur,
verzuip ze met de plakkerige nachten.
Ik zoek vergeefs naar een systeem, een lijn in mijn gedachten
en angstaanjagend langzaam kom ik wat op temperatuur.

Afgeleefd, heet dat zo? Afgeleefd
als je verslagen en dom voor je uit zit te staren,
wanhopig proberend een beeld te bewaren,
een helder beeld van hoe het was
toen de dagen nog weergaloos onoverzichtelijk waren.

Nu geen geluid meer dan stilte,
een stilte die suist en bedwelmt
sinds jij bent verdwenen.
En dan al die vrienden die het goed met me menen
en zeggen: 'Je ziet er al veel beter uit,
kom op joh, je ziet er al veel beter uit.'

Maar een soort onbehagen, moeilijk te verklaren.
Misschien alleen de eerste schrik, meer niet,
maakt dat ik ze niet horen wil en kies voor mijn verdriet.
Ik mis je, ik mis je, ik mis je en ik mis je duizend praktische bezwaren...
Dit zijn de laatste dagen van de tropenjaren.