Stap die auto in, verdorie! Wat gebeurd is, is gebeurd.
Start die auto,
waar die foto
op het dashboard heeft gezeten,
die je na de laatste vete
hebt verscheurd.
Ik zal nooit en nooit meer zeggen dat je zeurt.

Rij door de Mozartlaan, de Bachstraat, langs het Mendelsohnplantsoen,
rij totdat je de muziek weer hoort van toen.

Neem de route door het bos, waar je zo dikwijls bent geweest,
waar je voor de
juiste woorden
inspiratie liep te zoeken,
waar je later liep te vloeken
als een beest.
Elke woede is een wond die weer geneest.

Rij door de bossen waar de bomen zachtjes wiegen in de wind,
waar je zien kunt dat de lente weer begint.

Rij de brievenbus voorbij, waar je tenminste duizend keer
van die lieve
lange brieven
hebt gepost, eerst elke dag en
later elke week en ach, en
toen niet meer.
O, ik lees die stapel elke avond weer.

Ga door de Einsteindreef, de Newtonstraat, de Schopenhauerlaan.
Zie voor één keer in hoe dom je hebt gedaan.

Zet je auto op het pleintje, de parkeerplaats bij de brug,
waar je tegen
wind en regen
stond te schreeuwen en te grommen:
‘Nee, nee, nee, ik ga verdomme
nooit meer terug!’
Dat was veel te impulsief en veel te vlug.

Kijk naar de zon en hoor de vogels. Nee, ik heb me niet vergist:
ik wil jou alleen en jij hebt mij gemist.

Loop de laatste honderd meter langs die oude bank, waar wij
samen zaten
en bepraatten,
met een brok in onze kelen,
hoe we alles zouden delen,
ik en jij.
Stap die auto in en kom weer terug bij mij!