Het meisje zei: ‘Ik weet wel hoe de oorlog klinkt,
ik heb het van de televisie kunnen leren:
gevloek, gehuil, gejammer waar je in verdrinkt
en de bulderende schoten
van soldaten met hun grote
schietgeweren.’

Haar oma zei: ‘Ach meisje, luister maar eens, jij.
Ik zal vertellen van de klanken van de vrede.
Het was in vijfenveertig, eind april of mei,
en de maanden en de weken
en de uren zelfs leken
eeuwigheden.

Je opa en ik waren mager toen en bang,
we waren hongerlijders met verkleumde botten.
We hoopten en we wachtten al zo lang, zo lang
op de dag van de invasie,
op de dag dat elke nazi
op zou rotten.

En op een morgen, meisje, was het dan zover:
er kwam een eind aan de gehate Nieuwe Orde.
Nog even een V2 en een bom her en der,
maar het strijdgewoel bedaarde
en toen hoorden we de aarde
stiller worden.

En uit de ochtendnevel kwam toen het geluid,
waarnaar we vijf jaar lang intens zaten te snakken.
De lange nacht was over, afgelopen, uit
en we hoorden – lang geleden –
de geluiden van de vrede:
doedelzakken.’