Ze kleurt de plaatjes,
ze geeft de beer te eten,
ze past de stukken in elkaar,
binnen de lijntjes,
met vlekken op haar jurk.
Ze neuriet,
bijna klaar.
Heel even kijkt ze om.
We zijn er nog, we zijn haar niet vergeten.
Ze kijkt of ze alleen van ons wil weten:

Doe ik het goed?
Doe ik het goed?
Gaat het goed zoals het gaat?
Of denk je er het jouwe van?
Zeg het dan,
vertel me hoe het anders kan.
Doe ik het goed?

Een vrijdagavond:
een jongen heeft het meisje
waar hij al wekenlang op aast.
Ze dansen samen,
hij houdt haar stevig vast,
half trots en
half verbaasd.
Door zijn vrienden aan de kant
worden lachend duimen opgestoken,
alsof hij die ene vraag heeft uitgesproken:

Doe ik het goed?
Doe ik het goed?
Gaat het goed zoals het gaat?
Of denk je er het jouwe van?
Zeg het dan,
vertel me hoe het anders moet.
Doe ik het goed?

Ik hou zo van het 'let nou eens op mij',
van de held die even bloost,
van de vlugge blik opzij.
Niemand hoeft bevestiging voor zijn geluk,
maar een klein gebaar en het kan al niet meer stuk.
Niet omdat je het verdient of nodig hebt misschien,
maar omdat het is begrepen en gezien.

Verlichten daarom 's nachts
miljarden sterren en de maan het duister
voor iedereen die naar de hemel fluistert?

Doe ik het goed?
Doe ik het goed?
Gaat het goed zoals het gaat?
Of maak ik me weer druk om niets?
Zeg dan iets,
vertel me wat ik anders moet.
Doe ik het goed?
Doe ik het goed?