Ik zou wel willen weten waar we zijn,
we zitten hier op onbekend terrein.
Twee vreemden zijn we, maar gelijkgezinden
en ver van alle drukte aan de rand van een ravijn.
Ik hoop maar dat de liefde ons kan vinden.

De hemel is zo onontkoombaar blauw,
de bloemen zijn gemaakt voor mij en jou,
de zon van plan ons eeuwig te verblinden,
een vrouw kijkt naar een man zoals een man kijkt naar een vrouw.
Ik hoop maar dat de liefde ons kan vinden.

Jij ligt zalig achterover met een glimlach om je mond,
ik zit zwijgend van verlangen naast je op de grond.
Je hoort hier in de verte zelfs geen torenklokken slaan,
maar we wachten, wachten, wachten op de maan...

Wat zou ik, zou ik onbeschrijflijk graag
de rusteloze wereld na vandaag
betreden aan de hand van een beminde.
Wie zegt de juiste woorden en wie stelt de eerste vraag?
Ik hoop maar en ik hoop maar en ik hoop maar en ik hoop,
ik hoop maar dat de liefde ons kan vinden.