De oudjes praten niet
Of hoogstens af en toe
Met stille ogentaal
Zelfs rijk zijn ze toch arm
En zonder toekomstbeeld
Een hart voor allemaal
Hun huis geurt witte was
Lavendel, koperpoets
En 't werkwoord van weleer
Oud zijn in Den Haag
Is oud zijn in een dorp:
Men leeft er nauwelijks meer
Eens lachten ze te veel
En daarom sleept hun stem
Als het over 'vroeger' gaat
Eens huilden ze te veel
En daarom parelt soms
Een traan langs hun gelaat

En als hun hand soms beeft
Is dat om die klok
Die oud wordt op de schouw
Die slingert: kom je mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert: ik wacht op jou

Maar de oudjes dromen niet
Hun boeken ingedut
Het harmonium op slot
De poes is ook al dood
En het zondags glaasje port
Maakt niet meer dol of zot
De oudjes zitten stil
Gerimpeld hun gebaar
Hun wereld uitgezet
Vanaf het bed naar 't raam
En van het bed naar de fauteuil
En van het bed maar weer naar bed
Ze gaan, ze gaan alleen nog uit
Voorzichtig arm in arm
Gekleed in mijmerij
Voor de begrafenis
Van wie nog ouder was
Nog lelijker dan zij

Een uur van stille rouw
Dan is daar weer die klok
Die voortklikt op de schouw
Die slingert: kom je mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert: ik wacht op jou

Maar de oudjes sterven niet
Eens vallen ze in slaap
Want ze slapen al te lang
Ze klampen zich wel vast
Maar vallen doen ze toch
Al zijn ze vallensbang
Een valt, de ander blijft
Degeen die 't liefste was
Het meest of het minst in tel
Het doet er weinig toe
Degeen die achterblijft
Is het eerste in de hel
Soms, soms ziet u hem wel gaan
Soms ziet u haar wel staan
Triest in zo'n regenstraat
Al schuif'lend door vandaag
Prevelend een zacht excuus
Dat het echt niet sneller gaat

U ziet ze voor u uit
Wegvluchtend voor die klok
Die voortklikt op die schouw
Die slingert: kom toch mee
Kom je ja, kom je nee
Slingert: ik wacht op jou

Die slingert: kom toch mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert en wacht op ons