Mijn lief was als licht in een lentenacht
Zo teer...
Maar dan mocht er geen enkel wolkje zijn
Of dat doofde de glans van de maneschijn
En dan was er geen stralenspel meer

Mijn lief was als de stilte in 't bos
Zo teer...
Maar als ik slechts even te luide sprak
Dan was 't of ik ruw die stilte brak
En dan was er geen zwijgenis meer

Mijn lief was als een voorjaarsbloem
Zo teer...
Maar raakte ik slechts even dat bloemken an
Dan kneusde ik de stengel, de blaadjes ervan
En dan bleef er geen heerlijkheid meer

Nu is mijn lief, mijn blonde lief niet meer
Want om mij zweefden de nevels aan
Toen moest mijn lief wel van me gaan
Mijn lief was voor nevels te teer

Nu is m'n lief, mijn blonde lief niet meer
Want wijl ik in 't leven te luidkeels sprak
En al tredend de bloemen de stengel brak
Was mijn lief voor mij te teer