Als je na een aantal jaren
nog eens in je plakboek kijkt,
kom je meestal tot de slotsom
dat geen enkele foto lijkt.
Neem nou deze: Zeven meiden
op een ouwe autoped.
Dat was toch uit ‘Trappen meiden’
van het vrouwencabaret?

Jongens, jongens wat een tijden,
een publiek van enkel meiden.
Dus de dingen die we zeiden,
zeiden we voor ingewijden.
‘Doe je man de deur uit’
zong het dameskoortje radicaal,
maar d’r zat verdomme nooit
een kerel in de zaal!
 
Ach, ik deed er een auditie
met een liedje van Wim Kan,
maar dat mocht ik dus niet zingen
want Wim Kan, dat was een man.
Goed, ik nam een ander liedje
van –hoe heet ze- Annie Schmidt
maar dat was niet feministisch,
dus dat mocht toen ook weer niet.
 
Nou, ik kruip achter de vleugel,
zet m’n blik op ‘anti-man’
en ik roep: Marlène Dietrich!
Nou daar schrok het cluppie van.
Ik zing daar: ‘Ich bin von Kopf bis
Fuss auf Liebe eingestellt’.
En daarop ben ik aangenomen
werd me achteraf verteld.
 
Jongens, jongens wat een tijden.
Het programma ‘Trappen meiden’,
waarin wij meerstemmig zeiden
dat de vrouw zich moest bevrijden
van de onderdrukking
van de macho-erotiek,
maar er zat verdomme nooit
één macho in ’t publiek!
 
Als ik dan de hele avond
solidair had staan te doen,
kreeg ik von Kopf bis Fuss de kriebels,
en daar wrong nou juist de schoen.
Want als ik de hele avond
over die kerels had gezeurd,
en als al die vrouwen klapten, dacht ik:
‘Hè, en nou een goeie beurt!’