Je pakt wat schone kleren en wat foto’s van het behang
de rest dat laat je liggen, want het is niet van belang
Het zijn de dingen die je kreeg, voor de spijt nadat ‘ie sloeg
terwijl het geen van beide was, waar je werkelijk om vroeg

Je hoeft niet meer te janken, dat ben je al voorbij,
je wilt enkel nog naar voren en nooit meer, een stap opzij

En je kijkt in de spiegel, die je al die tijd vermeed
omdat je niet meer aan kon zien, wat hij werkelijk met je deed
En je ziet tussen het bont en blauw, een vastberaden blik
en je weet heel zeker: vanaf nu is het niet hij maar ik

Met de koffer in je handen, kijk je snel nog één keer rond
en je ziet jezelf weer liggen, bloedend, huilend op de grond
En hij tollend op z’n benen, samen met vriend alcohol
duikt ‘ie bovenop je, z’n ogen bloeddoorlopen, rood en hol

Maar dan was jij al verdwenen, dan was je ergens heen,
waar hij je niet kon raken, dan was je lijf van steen

Er zullen zijn die zeggen, hé het was je eigen schuld,
je bent veel te lang gebleven, je had veel teveel geduld
en dan weet je dat het waar is, maar dat jij niet anders kon,
want je geloofde dat de liefde, alles overwon

Dus de deur valt in het slot en met de zon op je gezicht
verdwijnt het zwart rond je ogen en wordt het langzaam licht

En met de wind in je gezicht, wordt het langzaam licht
Langzaam licht