Er is een lied, Für Elise, dat bijna iedereen wel kent
ik heb allang geen pianoles meer
maar zoiets raak je niet ontwend
nou wil het toeval, ik heb een meisje
en die heet Elizabeth
dus ik speel voor mijn Elize
als ze slaapt hier in mijn bed

Ik zou zo gauw niets mooiers weten
dan dit gepingel in de nacht
als de stad al ligt te rusten
en op een nieuwe morgen wacht
en ook al is het niet van mij
dit lied stemt teder, het maakt me blij

oh mijn lieve, kleine Elize
m'n hart verteert hoe je daar ligt
een plukje haar valt over je ogen
het maanlicht zacht op je gezicht
wat een vrouw, wat een meisje
wie ben ik, dat ik dit heb
ik speel nog een keer Für Elise
dan kruip ik naast je in ons bed