In de straat staat een huis in een rij. D'r gaat
echt niet één dag voorbij dat ik daar niet even
naar binnen gluur. Want daar aan de muur
hangt mijn liefste schilderij...
O lief zigeunerbroertje, zie je me niet? Lief
klein zigeunerbroertje, met al je verdriet. Ik
ben net zo eenzaam, zo eenzaam als jij, lief
huilend broertje op dat schilderij.
Twee dikke tranen biggelen over z'n wang.
Maar hij kijkt niet alleen verdrietig, hij kijkt
ook bang. Hij draagt aan z'n lijffie een rafelig
hemd; een stok en een bundeltje kleren in z'n
knuistjes geklemd.
Ik dacht: 'ik bel aan en maak eens een praatje.
Maar wat een illusie! Ik ging weg met ruzie en
durf nu nog nauwelijks dat huis nog voorbij.
O lief zigeunerbroertje, zie je me niet? Lief
klein zigeunerbroertje met al je verdriet.
Toe kom, kom nu naar buiten en ga met me
mee! Mee naar het zuiden. Broertje ga mee,
broertje ga mee...