Dienaren zwermen om hem heen, 
maar toch slaapt 'ie 's nachts alleen. 
De koning huilt. 
Hij groet de majordomus en de dames van het hof, 
de nar - terug van verlof. 
Maar de koning huilt.
 

Hij kan het zich veroorloven te huilen om zijn lot. 
Hij is geen domme onderdaan, hij staat vlak onder God. 
Met zijn paleis van gouden muren en een poort van platina, 
wie doet hem dat na? 
Maar de koning huilt.
De koning huilt

Hij houdt de wereld in zijn hand, 
maar te rechtvaardig, te coulant - 
"Verdeel en heers!" fluistert zijn grootvizier.

Z'n schatbewaarder rommelt met z'n schat.

De koning staat niet mat, 
maar het scheelt niet veel.

Hij wil zo graag geliefd zijn, 
één te midden van zijn volk, 
maar ach, hij spreekt hun taal niet 
en ontbeert een goede tolk. 

De koningen die vóór hem kwamen, wisten hoe het moest: 
regeerden, profiteerden, leefden woest.

Maar deze koning huilt.

De koning huilt

Een jochie van een jaar of tien staat schuchter bij de poort. 

Hij heeft van deze koning van z'n moeder veel gehoord. 
De koning ziet de rozen niet die 't jochie bij zich draagt, 
en geeft het kind een aalmoes, ongevraagd...

Arme koning, stoor 'm maar niet. 
Hij ziet ons toch niet.

De koning huilt
De koning huilt koninklijke tranen, zo oprecht, zo gemeend.

De koning weent, de koning huilt.