Ontwaeckt, loopt, herders, desen nacht,
verlaet all' uwe schaepen; 
uw' nieuwen koninck lof verwacht, 
en blyft niet langer slaepen; 
geeft soet gesanck, en wilt schalmey 
noch fluyte niet vergeten,
 waer mé gy in de groene wey 
soo dickwils zijt geseten.’
 
(herder) ‘Wat een ontydigh stem voel ick 
soo vroegh myn ooren raecken, 
en my op eenen oogenblick 
uyt mynen slaep ontwaecken?
Den nacht versoeckt noch lange rust,
den haen gaet noch niet schreyen;
laet ieder slaepen naer syn lust, 
eer gy roept naer de weyen.’
  
(engel)  ‘Te lanck, ô herder, duert uw' rust,
 heft uw' vermoeyde leden; 
het hemels licht schynt op dees kust;
verstaet gy wel myn reden? 
Geboren is den Heer, Godt mensch,
om breeder te verklaeren;
ick dael van boven om uw' wensch,
en vreught te openbaeren.’
 
(herder) ‘Kloeck, herders al, staet op met my,
den Heer komt ons ontmoeten;
leydt, engels geesten, ons daer by,
om 't hemels kindt te groeten.
Thoont ons de plaets, wy gaen tot hem,
den oorspronck van ons leven:
wy volgen t'saemen op uw' stem,
om danckbaerheydt te geven.’